Afscheid

Lieve allemaal,

De laatste twee weken in Bangladesh is er bijna geen dag voorbijgegaan dat ik niet aan het reizen was. Nadat we in Birishiri zijn geweest ben ik na twee dagen Dhaka naar Mymensingh gegaan om met br. Guillaime de dorpen te bezoeken waar de familie van de gevangenen zitten, die ik drie weken daarvoor in de gevangenis in Mymensingh heb bezocht. Het dorp waar deze familie woont ligt is Kotchakura en ligt 6 uur reizen van Mymensingh. Het was een afwisselende reis, eerst de rickshaw, daarna de bus, daarna een andere rickshaw, bus, rickshaw, ferry, rickshaw, motor. Het bijzondere aan het dorp is dat de ene helft van het dorp in Bangladesh ligt en de andere helft in India. Tijdens de onafhankelijkheid is dit gedeelte van Bangladesh in 2-en verdeeld, wat dus ook inhield dat bestaande families uiteen zijn gehaald. Heb dus toch wat stappen in India gezet! Een van de families daar had zijn huis in Bangladesh, maar het toilet in India :D!

We hebben ongeveer alle moeders van de gevangenen ontmoet, maar deze moeders zijn op dit moment al zo oud, dat het maar de vraag is of ze hun kinderen ooit nog weerzien. Een moeder had drie van haar zonen onschuldig in de gevangenis zitten. Ondanks verschillende rechtzaken is het nog steeds niet gelukt de onschuld van deze twaalf overgebleven gevangenen te bewijzen. Het doet pijn om het verdriet te zien in de ogen van de moeders. Omdat ze zo oud zijn, is het te zwaar met de bus naar de gevangenis te komen en vaak hebben ze ook het geld niet. Het gebied waar deze Garos wonen is een klein beetje heuvelachtig, maar erg droog. Veel van de jongeren werken in de mijnen in India en kunnen hier goed mee verdienen. Br. Guillaime en ik hebben de volgende dag nog twee plekken bezocht en donderdagochtend vroeg zijn we weer vertrokken richting Mymensingh omdat ik mijn exitvisa op moest halen.

Voordat ik het visum aan kon vragen moest ik een rapport van de politie hebben waarin staat dat mijn aanvraag goedgekeurd was. Dit zou op z'n vroegst zondagmorgen klaar zijn, omdat het hier vrijdag en zaterdag weekend is. Omdat ik hoorde dat de Garo-studenten de volgende dag een studentrip georganiseerd hadden ben ik niet in Mymensingh gebleven, maar heb de bus naar Dhaka gepakt. De busrit duurde helaas erg lang, omdat ik precies rond de 'spits' wegging. Onderweg naar Dhaka gaan rond 19 uur alle werknemers van de garment-factories naar huis en er werken hier zoveel mensen dat de wegen helemaal volraken. In Dhaka zou ik opgehaald worden door Sanjeeb, die aan de overkant van het station geparkeerd stond. Helaas zijn hier geen zebrapaden of mensen die zich aan de verkeersregels houden, dus oversteken is best eng. Gelukkig zag ik een jongen die ook de weg over wilde steken en ben rechts van hem gaan lopen. Na een kwartier was ik eindelijk aan de overkant en konden we op weg naar huis. Oversteken is gewoon gevaarlijk, omdat de mensen allemaal gas blijven geven en doorrijden.

De volgende ochtend gingen Fleur en ik met de studenten mee naar Sylhet om de theetuinen te bezoeken. Omdat de studenten eigenlijk nooit weggaan was het een groot feest voor iedereen. De busreis duurde 6 uur heen en 6 uur terug, het bezoekje aan Sylhet 3 uur, maar de studenten vermaakten zich met zingen en spelletjes doen. De theetuinen liggen in een Eco-parc, waar ook een waterval te zien was. Omdat het nu het droge seizoen is, was de waterval erg smal, maar toch een mooi gezicht. Een van de mindere kanten aan het Eco-parc is dat het gebouwd is rondom het leef- en woongebied van de Khasis, een andere minderheidsgroep in Bangladesh, die veel overeenkomsten met de Garos kent. De studenten gingen namelijk in het dorp van de Khasis lunchen, waarna ze alle troep op de grond lieten liggen. Best dubbel dus, want de Garos worden ook bedreigd met de bouw van een Eco-parc in hun leefgebied, Modhupur. De volgende dag ben ik weer richting Mymensingh vertrokken, omdat ik zondag mijn visum zou ophalen. Zal nog moeten wennen als ik een dagje niet met de bus ga ;)! Zondagochtend kreeg ik gelukkig het politierapport en kon ik doorgaan naar de passport office. Na 2 uur wachten kreeg ik te horen dat ik het visum kon krijgen tot 20 maart. Dat zou betekenen dat ik binnen twee dagen het land uit zou moeten en ook nog een ticket moest boeken! Uiteindelijk (na een heel verhaal over vliegticket geboekt op de 23e, een bezoekje van Br. Guillaime en een zakje chips als cadeautje..) ging de assistent-director akkoord met het verlengen van mijn visum tot 23 maart. Maar... dan zou ik wel een brief moeten opstellen waarin ik zou uitleggen dat ik een visum nodig zou hebben tot de 23e, maar dat ik geen ticket kan laten zien omdat deze in Dhaka ligt. Gelukkig heeft de assistent-director de brief voor mij geciteerd en opgesteld, haha :D. Gelukkig zijn ze op dat gebied wel makkelijk hier.

Nu ik toch vier dagen zou hebben voor mijn vlucht naar Nederland zou vertrekken, ben ik twee dagen naar Askipara gegaan, het dorp van Sanjeeb. Heerlijk om weer in Aksipara te zijn! Samen met Fleur hebben we ons eens goed gewassen in de pond (zie foto) en de omliggende dorpen bezocht. Dinsdag hebben we de bus teruggepakt omdat mijn vlucht terug al op donderdag zou zijn. Tijdens de busreis van Haluaghat naar Mymensingh kreeg de bus een klapband en kwamen we in een keer van de linker op de rechterweghelft terecht! Best eng, want er waren zelfs mensen die al uit de ramen sprongen. Wonder boven wonder :) kreeg de bus grip en reden we weer de weg op. De bussen hier zouden zeker weten niet door de keuring komen in Nederland en er gebeuren nog veel te vaak ongelukken. Gelukkig is dit goed afgelopen, want je moet er niet aan denken hier in een dorpsziekenhuis terecht te komen. Veelal liggen de mensen op de grond, omdat er geen geld voor bedden is.

De laatste dagen in Dhaka waren erg druk, maar gezellig! Omdat ik nog geen ticket geboekt had van Londen naar Amsterdam en dit ook niet lukt via internet 24 uur vantevoren! was het nog wel even onzeker allemaal. Alleen de vlucht van Abu-Dhabi naar Londen kon vastgezet worden. Er werd geadviseerd gewoon maar naar Dhaka-airport te gaan en daar zou dan wel een stoel vrij komen voor de vlucht Dhaka-Abu Dhabi. Ik had ook geen andere keus, aangezien ik dat vliegtuig moest hebben en niet kon blijven vanwege het visum. De avond voor mijn vertrek werden er pizza's gemaakt en heb ik afscheid genomen van de mensen die ik in Bangladesh ontmoet heb. Omdat een paar dagen ervoor een Garo-leider gemarteld en vermoord was vanwege het Eco-park project in Modhupur was het afscheid best moeilijk. Mensen zijn bang geworden en hopen nu dat ook ik wat kan doen om hen te helpen. Wat een tegenstelling is het toch. Ik ga naar huis, naar een plek waar ik mezelf kan zijn, wordt gezien als gelijke en deze jonge mensen zijn bang om uit te komen voor datgene wat ze zijn. En terecht, want ze kunnen om de meest nutteloze reden opgepakt of om het leven gebracht worden. Gezien worden als mindere simpel om het feit dat je een andere cultuur hebt is iets dat zo zinloos is, aangezien je je afkomst nooit kunt veranderen.

Donderdagochtend heb ik dan 'definitief' mijn Bangladesh-avontuur afgesloten. Zo gek om weer richting Nederland te vertrekken. Had stiekem langer willen blijven, meer willen ontdekken van het land en de cultuur, maar helaas heb ik weer mijn verplichtingen. Aangekomen bij de balie van Etihad Airlines kreeg ik te horen dat er geen stoelen vrij waren, slik. Na mijn verblijf in Bangladesh was ik wel wat gewend, dus heb maar rustig afgewacht. Uiteindelijk bleek dat er 1 stoel vrij was en dat ik erg geluk heb gehad. De dag erna zouden er geen vluchten gaan en terug het land is was geen optie aangezien mijn visum afgelopen was.

In het vliegtuig werd ik nog even geconfronteerd met het echte leven. Ik wilde naar het toilet, maar het toilet lag vol met allerlei papieren en iets dat op een paspoort leek. Zonder erbij na te denken heb ik dit gemeld bij het de flightcrew. Nu bleek later dat iemand in het vliegtuig het paspoort kwijt wilde, zelfs de foto eruit had gescheurd om zonder identiteitverblijf als vreemdeling in de Verenigde Arabische Emiraten aan te komen. Voelde me wel een beetje schuldig. Kun je nagaan hoe graag mensen een kans willen om vooruit te gaan in het leven.

BACK HOME

Vorige week vrijdag ben ik aangekomen in Nederland. Hiermee is dus mijn Bangladesh avontuur tot een einde gekomen. Hoop echt nog terug te gaan en weer iedereen te zien. Heb echt een hele leuke tijd gehad vol mooie herinneringen. Bedankt voor al jullie lieve berichtjes en hoop dat jullie hebben genoten van alle avonturen.

Liefs, Mirjam