Avontuurlijke fietstocht
Door: Mirjam
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
21 Februari 2007 | Bangladesh, Dhaka
Het voelt alsof ik de afgelopen week meer geleerd heb over de mens dan al die jaren dat ik op school heb gezeten. Het was goed om weer eens uit Dhaka weg te zijn en een week door te brengen in een andere plaats. Dinsdag 13 februari ben ik met de bus naar Mymensingh gegaan om daar samen met broeder Guillaume (hij is dus geen priester) naar het paspoortkantoor te gaan om het visum te verlengen. Wat me gelijk opviel, was dat de mensen die hier werken je aankijken, met je praten en erg geïnteresseerd zijn. Het voelde goed eens normaal behandeld te worden. Omdat we via de assistent-directeur het aanvraagformulier moesten krijgen, verzochten we hem om het formulier. Na mijn paspoort bekeken te hebben, waar al een visum vanuit Dhaka inzat, werd mij verteld dat het niet mogelijk was en dat ik terug zou moeten naar Dhaka. Omdat broeder Guillaume en ik beiden wisten dat Dhaka geen optie was, besloot broeder Guillaume met de directeur te overleggen. Hij vroeg of het mogelijk was een aanvraag in te dienen en deze zei dat het kon! Direct een aanvraagformulier meegenomen en zo snel mogelijk het kantoor uit, voordat er een andere beslissing zou worden genomen. De volgende dag hadden we al betaald voor het visum (nog voordat het aangenomen was) en dienden we de aanvraag in bij de assistent-directeur. Omdat het valentijnsdag was, en valentijn hier een groot feest is, werden we hartelijk ontvangen en werd er meerdere malen 'I love you' geroepen. Natuurlijk was de aanvraag niet direct in orde (er wordt altijd naar eventuele fouten gezocht) en moest het adres veranderd worden in een adres ergens in Mymensingh. Daarna moest er nog een getypte brief bijgesloten worden waarin zou staan dat ik langer in Bangladesh wilde blijven. Gelukkig konden we hem overhalen om een geschreven brief in te leveren. Na de brief geschreven te hebben deelde de assistent-directeur mee dat hij een kopie nodig had. Gelukkig wisten we hem nogmaals! over te halen om genoegen te nemen met een geschreven kopie. Pas op het moment dat de assistent-directeur mij de bon overhandigde waarmee ik mijn visum over drie weken op kan halen, kon ik opgelucht adem halen! Wist gewoon dat het niet onmogelijk was om mijn visum te kunnen verlengen :)! Toch merk ik dat ik nog steeds heel voorzichtig ben als mensen me vragen stellen over mijn verblijf en mijn visum en daarnaast hoop ik dat ze lang de tijd nemen om mijn aanvraag te accepteren. Vanaf vandaag dus nog een kleine maand voordat ik weer terug in Nederland ben.
Een andere Nederlandse man die ook problemen had met zijn visum -hij had een businessvisum gekregen in plaats van een toeristenvisum- moest, om zijn visum te kunnen verlengen, een brief meenemen waarin stond dat hij werkzaam was in Bangladesh. Gelukkig is het paspoortkantoor erg innovatief wanneer dit soort problemen zich voordoen en had het ons aangeraden om een brief te laten opstellen door een van de bedrijven hier in Mymensingh.
Samen met broeder Guillaime zijn we daarom naar een kleine handarbeiderswerkplaats gegaan om een brief op te stellen waarin vermeld zou staan dat de man een handelsrelatie aanging met het bedrijf en ook enkele producten zou kopen. Dus hebben we een aantal kleine handgemaakt papiermaché beeldjes gekocht en was het paspoortkantoor ook weer gelukkig. Het was erg goed om eens een kijkje te nemen in deze werkplaats en het is schokkend om te horen hoe hard mensen werken en wat ze ervoor terug krijgen. De vrouwen hier maken onder andere gehaakte kerstballen, waarvoor ze 16 taka per bal krijgen. Omdat dit enorm veel werk is, kunnen de vrouwen er maximaal tussen de 3 en 4 per dag afkrijgen. De dag dat wij er waren hadden de vrouwen er 3 gemaakt (werktijden van 09.00-17.00) wat betekent dat ze die dag 48 taka, omgerekend 40 eurocent hadden verdiend! Hiermee kunnen ze niet eens genoeg rijst kopen voor 1 dag. Al de gemaakte goederen worden in grote hoeveelheden opgekocht door firma's in onder andere de Verenigde Staten, waar de producten voor 4 of 5 dollar worden verkocht.
In Mymensingh heb ik geslapen op het terrein van de broeders, Taizé brother's house, waar ook een aantal studenten (jongens) verblijven. De broeders nemen deze jongens onder hun hoede en jongens van buiten af komen 's morgens, 's middags en 's avonds langs om te eten. Vaak zijn de ouders en de jongens niet in staat om zelf eten te kopen. Heb veel respect gekregen voor mensen die vanuit het Westen naar Bangladesh zijn gekomen om zich in te zetten voor deze mensen. Het geeft zeer veel voldoening om deze (arme) mensen te kunnen helpen, zeker omdat ze zo gastvrij en oprecht zijn. Het was erg gezellig met de jongens en heb heel veel kunnen praten over het leven van de jonge mensen en de problemen. Soms is het wel moeilijk als de jongens je persoonlijke dingen vertellen en daarnaast ook nog de hoop hebben dat jij iets voor ze kunt doen. Ik zou zo graag willen helpen, maar sommige situaties zijn zo uitzichtloos dat je ook niet direct een oplossing kunt vinden. In Mymensingh ben ik samen met de jongens en broeder Guillaime op bezoek geweest in de gevangenis, waar dertien Garos vastzitten die zijn veroordeeld wegens de dood van twee Bengaalse Moslims. De oorsprong van dit alles was de ontvreemding van het land van de Garos, wat al decennia lang op een oneerlijke manier aan de gang is. Door fouten binnen het proces en vooral door het gebrek aan kennis over het strafproces zijn deze Garos veroordeeld tot 30 jaar (de Moslims zijn vrijgesproken), wat dus betekent dat ze onterecht vastzitten. Als je die mensen daar ziet staan in de gevangenis, vraag je je toch of waar de rechtvaardigheid gebleven is. Samen met de jongens en broeder Guillaime hebben we gezongen en gebeden. Gisteren zijn broeder Guillaime en ik hier in Dhaka op bezoek geweest bij een zeer goede advocaat die mogelijk kan helpen om de Garos vrij te spreken. Helaas was dit een aantal jaar geleden ook voorzegd en is het toen op het laatste moment toch tegengesproken. Het was een goed bezoek bij deze zeer, welgestelde advocaat, want we hebben goed kunnen praten over de positie van de minderheden en de oorzaak hiervan. Volgens deze advocaat zou een verandering van de regering een goede stap zijn voor de aanvaarding van de mensenrechten. Op dit moment is er al een zeer grote verandering gaande in de politiek hier in Bangladesh. Overal waar je komt zie je mensen huizen en gebouwen afbreken, die worden geclaimd als zijnde 'goverment ownership' en worden de wegen verbreedt. De straten worden schoongemaakt en zelfs de meest corrupte politici zijn opgepakt en zullen worden veroordeeld! Dit zal hopelijk een goede stap zijn, waarbij het niet alleen om macht en geld zal draaien maar ook om de medemens. Helaas worden de allerarmsten ook hier achtergesteld, want zij krijgen niets terug voor de huizen die zijn afgebroken en leven nu in kleine hutjes, zonder water aan de spoorlijn.
Broeder Guillaume had mij meegevraagd om samen met hem vier dagen op de fiets! een aantal Garo-dorpen af te gaan om de meest afgelegen dorpen te bezoeken. Dit was echt een geweldige ervaring! Nooit gedacht dat ik nog op de fiets door Bangladesh zou reizen. We hebben heel veel gezien en in de meest arme dorpen waren de mensen het hartelijkst van allemaal. Vooral de kinderen waren zo leuk! De eerste dag zaten we in een dorpje genaamd Kumira, waar broeder Guillaime een ontmoeting had georganiseerd in the Church of Bangladesh. Veel mensen van het dorp waren hierbij aanwezig en we hebben gezongen en natuurlijk ook gebeden. Er was een gezin in het dorp, zeer arm, met zes kinderen, waarvan de oudste zoon al vijf jaar kampte met ooronsteking. Vanwege geldgebrek kon de jongen niet geholpen worden (kosten omgerekend tussen de 20 en 30 euro) en is hij ondertussen ook mentaal ziek geworden. De overige kinderen kwamen constant naar me toe, brachten zelfgeplukte bloemen en hadden zich speciaal mooi voor ons aangekleed. Eén van de meisjes vertelde aan broeder Guillaime (die ook Bengaals spreekt) dat ze graag met ons mee zou willen, omdat ze de hele dag pijn in haar buik heeft en die zoveel geluid maakt. Het opzetten van kleine lokale projecten zou ideaal zijn om deze mensen te kunnen bereiken en ze te kunnen helpen. Vaak zie je dat de grote hulporganisaties, die veel goede dingen doen, bezig zijn met grootschalige projecten, zoals het opzetten van scholen en daardoor voorbijgaan aan wat echt nodig is voor de allerarmsten hier.
Vrijdag zijn we doorgefietst naar Chinamara (vlakbij de grens met India) en hebben een kort bezoek gebracht aan Baluakanda. In dit dorp kwamen de buren direct een kijkje nemen (Moslimvrouwen) en zij vertelden kort over hun leven in het dorp. Veel van de vrouwen waren op hun 12e uitgehuwelijkt. Terug in Chinamara werd het weer hoog tijd voor een bad en de keuze viel op de pomp. Er was water voor me gekookt en samen met een van de meisjes in het dorp, die me heeft geholpen, heb ik mezelf in de buitenlucht gewassen. Ik kreeg een doek omgeknoopt waarna ik me met een emmer water heb gewassen. De volgende ochtend zijn we eerst nog langs de omringende dorpen gegaan, via de rijstvelden! en omdat de kinderen allemaal mijn hand wilden vasthouden liep ik uiteindelijk met drie kinderen aan twee handen over de smalle weggetjes tussen de rijstvelden. 's Middags doorgefietst naar Nolkura en Biroidakuni, waar we de nacht door hebben gebracht op een mission van de Katholieke kerk. In Bangladesh doen de kerken een hoop goede dingen voor de Garos. Veel studenten wonen er in hostels, waar ze onderdak en eten krijgen en de educatie is erg goed. Er is veel ruimte voor het leren van de eigen taal en de verrijking van de cultuur. Door deze hulp bevinden de Garos zich dus in een zeer goede positie en hebben ze een goede kans om uit de armoede omhoog te komen. Zondag was onze reis helaas alweer voorbij. Ondanks een houten achterwerk en het gebrek aan een goede douche zou ik nog wel een week door Bangladesh kunnen fietsen.
Terug in Mymensingh heb ik nog twee leuke, maar volle dagen gehad. Omdat het huis van de broeders vlak naast de rivier ligt, ben ik samen met een Zweeds meisje, dat ook in Mymensingh verblijft, naar de overkant van de rivier gegaan om daar te wandelen. Het probleem als buitenlander (als je reist zonder de taal te kennen) is dat je altijd meer geld kwijt bent dan nodig is. We kregen dus ook bijna ruzie met de eigenaar van de boot omdat hij meer geld vroeg dan normaal gesproken nodig was. Hebben we toch maar afgestaan want ruzie krijgen wil je liever niet! De Bamakutra rivier is heel erg helder en met die warme zon zou je er zo in willen springen. Heb me maar ingehouden want voor vrouwen hier is dat niet erg gepast ;). Verder heb ik samen met een van mijn Garo-vriendinnetjes Krishna de universiteit bezocht, en hebben we samen gegeten in een van de restaurants hier. Het leuke aan een onderzoek naar jongeren is dat je veel kunt meemaken over de manier waarop ze leven, omdat contacten leggen erg makkelijk is. Ook vinden ze het leuk om je overal mee naar toe te nemen.
Vandaag is het National Language Day en vindt er een groot festival plaats op de universiteit van Dhaka, met miljoenen mensen. Hier gaan we vanmiddag een kijkje nemen. Hoop niet dat ik geplet wordt;).
Hoop dat jullie weer genoten hebben van mijn verhalen & foto's! Denk veel aan jullie!
Dikke kus Mirjam
Een andere Nederlandse man die ook problemen had met zijn visum -hij had een businessvisum gekregen in plaats van een toeristenvisum- moest, om zijn visum te kunnen verlengen, een brief meenemen waarin stond dat hij werkzaam was in Bangladesh. Gelukkig is het paspoortkantoor erg innovatief wanneer dit soort problemen zich voordoen en had het ons aangeraden om een brief te laten opstellen door een van de bedrijven hier in Mymensingh.
Samen met broeder Guillaime zijn we daarom naar een kleine handarbeiderswerkplaats gegaan om een brief op te stellen waarin vermeld zou staan dat de man een handelsrelatie aanging met het bedrijf en ook enkele producten zou kopen. Dus hebben we een aantal kleine handgemaakt papiermaché beeldjes gekocht en was het paspoortkantoor ook weer gelukkig. Het was erg goed om eens een kijkje te nemen in deze werkplaats en het is schokkend om te horen hoe hard mensen werken en wat ze ervoor terug krijgen. De vrouwen hier maken onder andere gehaakte kerstballen, waarvoor ze 16 taka per bal krijgen. Omdat dit enorm veel werk is, kunnen de vrouwen er maximaal tussen de 3 en 4 per dag afkrijgen. De dag dat wij er waren hadden de vrouwen er 3 gemaakt (werktijden van 09.00-17.00) wat betekent dat ze die dag 48 taka, omgerekend 40 eurocent hadden verdiend! Hiermee kunnen ze niet eens genoeg rijst kopen voor 1 dag. Al de gemaakte goederen worden in grote hoeveelheden opgekocht door firma's in onder andere de Verenigde Staten, waar de producten voor 4 of 5 dollar worden verkocht.
In Mymensingh heb ik geslapen op het terrein van de broeders, Taizé brother's house, waar ook een aantal studenten (jongens) verblijven. De broeders nemen deze jongens onder hun hoede en jongens van buiten af komen 's morgens, 's middags en 's avonds langs om te eten. Vaak zijn de ouders en de jongens niet in staat om zelf eten te kopen. Heb veel respect gekregen voor mensen die vanuit het Westen naar Bangladesh zijn gekomen om zich in te zetten voor deze mensen. Het geeft zeer veel voldoening om deze (arme) mensen te kunnen helpen, zeker omdat ze zo gastvrij en oprecht zijn. Het was erg gezellig met de jongens en heb heel veel kunnen praten over het leven van de jonge mensen en de problemen. Soms is het wel moeilijk als de jongens je persoonlijke dingen vertellen en daarnaast ook nog de hoop hebben dat jij iets voor ze kunt doen. Ik zou zo graag willen helpen, maar sommige situaties zijn zo uitzichtloos dat je ook niet direct een oplossing kunt vinden. In Mymensingh ben ik samen met de jongens en broeder Guillaime op bezoek geweest in de gevangenis, waar dertien Garos vastzitten die zijn veroordeeld wegens de dood van twee Bengaalse Moslims. De oorsprong van dit alles was de ontvreemding van het land van de Garos, wat al decennia lang op een oneerlijke manier aan de gang is. Door fouten binnen het proces en vooral door het gebrek aan kennis over het strafproces zijn deze Garos veroordeeld tot 30 jaar (de Moslims zijn vrijgesproken), wat dus betekent dat ze onterecht vastzitten. Als je die mensen daar ziet staan in de gevangenis, vraag je je toch of waar de rechtvaardigheid gebleven is. Samen met de jongens en broeder Guillaime hebben we gezongen en gebeden. Gisteren zijn broeder Guillaime en ik hier in Dhaka op bezoek geweest bij een zeer goede advocaat die mogelijk kan helpen om de Garos vrij te spreken. Helaas was dit een aantal jaar geleden ook voorzegd en is het toen op het laatste moment toch tegengesproken. Het was een goed bezoek bij deze zeer, welgestelde advocaat, want we hebben goed kunnen praten over de positie van de minderheden en de oorzaak hiervan. Volgens deze advocaat zou een verandering van de regering een goede stap zijn voor de aanvaarding van de mensenrechten. Op dit moment is er al een zeer grote verandering gaande in de politiek hier in Bangladesh. Overal waar je komt zie je mensen huizen en gebouwen afbreken, die worden geclaimd als zijnde 'goverment ownership' en worden de wegen verbreedt. De straten worden schoongemaakt en zelfs de meest corrupte politici zijn opgepakt en zullen worden veroordeeld! Dit zal hopelijk een goede stap zijn, waarbij het niet alleen om macht en geld zal draaien maar ook om de medemens. Helaas worden de allerarmsten ook hier achtergesteld, want zij krijgen niets terug voor de huizen die zijn afgebroken en leven nu in kleine hutjes, zonder water aan de spoorlijn.
Broeder Guillaume had mij meegevraagd om samen met hem vier dagen op de fiets! een aantal Garo-dorpen af te gaan om de meest afgelegen dorpen te bezoeken. Dit was echt een geweldige ervaring! Nooit gedacht dat ik nog op de fiets door Bangladesh zou reizen. We hebben heel veel gezien en in de meest arme dorpen waren de mensen het hartelijkst van allemaal. Vooral de kinderen waren zo leuk! De eerste dag zaten we in een dorpje genaamd Kumira, waar broeder Guillaime een ontmoeting had georganiseerd in the Church of Bangladesh. Veel mensen van het dorp waren hierbij aanwezig en we hebben gezongen en natuurlijk ook gebeden. Er was een gezin in het dorp, zeer arm, met zes kinderen, waarvan de oudste zoon al vijf jaar kampte met ooronsteking. Vanwege geldgebrek kon de jongen niet geholpen worden (kosten omgerekend tussen de 20 en 30 euro) en is hij ondertussen ook mentaal ziek geworden. De overige kinderen kwamen constant naar me toe, brachten zelfgeplukte bloemen en hadden zich speciaal mooi voor ons aangekleed. Eén van de meisjes vertelde aan broeder Guillaime (die ook Bengaals spreekt) dat ze graag met ons mee zou willen, omdat ze de hele dag pijn in haar buik heeft en die zoveel geluid maakt. Het opzetten van kleine lokale projecten zou ideaal zijn om deze mensen te kunnen bereiken en ze te kunnen helpen. Vaak zie je dat de grote hulporganisaties, die veel goede dingen doen, bezig zijn met grootschalige projecten, zoals het opzetten van scholen en daardoor voorbijgaan aan wat echt nodig is voor de allerarmsten hier.
Vrijdag zijn we doorgefietst naar Chinamara (vlakbij de grens met India) en hebben een kort bezoek gebracht aan Baluakanda. In dit dorp kwamen de buren direct een kijkje nemen (Moslimvrouwen) en zij vertelden kort over hun leven in het dorp. Veel van de vrouwen waren op hun 12e uitgehuwelijkt. Terug in Chinamara werd het weer hoog tijd voor een bad en de keuze viel op de pomp. Er was water voor me gekookt en samen met een van de meisjes in het dorp, die me heeft geholpen, heb ik mezelf in de buitenlucht gewassen. Ik kreeg een doek omgeknoopt waarna ik me met een emmer water heb gewassen. De volgende ochtend zijn we eerst nog langs de omringende dorpen gegaan, via de rijstvelden! en omdat de kinderen allemaal mijn hand wilden vasthouden liep ik uiteindelijk met drie kinderen aan twee handen over de smalle weggetjes tussen de rijstvelden. 's Middags doorgefietst naar Nolkura en Biroidakuni, waar we de nacht door hebben gebracht op een mission van de Katholieke kerk. In Bangladesh doen de kerken een hoop goede dingen voor de Garos. Veel studenten wonen er in hostels, waar ze onderdak en eten krijgen en de educatie is erg goed. Er is veel ruimte voor het leren van de eigen taal en de verrijking van de cultuur. Door deze hulp bevinden de Garos zich dus in een zeer goede positie en hebben ze een goede kans om uit de armoede omhoog te komen. Zondag was onze reis helaas alweer voorbij. Ondanks een houten achterwerk en het gebrek aan een goede douche zou ik nog wel een week door Bangladesh kunnen fietsen.
Terug in Mymensingh heb ik nog twee leuke, maar volle dagen gehad. Omdat het huis van de broeders vlak naast de rivier ligt, ben ik samen met een Zweeds meisje, dat ook in Mymensingh verblijft, naar de overkant van de rivier gegaan om daar te wandelen. Het probleem als buitenlander (als je reist zonder de taal te kennen) is dat je altijd meer geld kwijt bent dan nodig is. We kregen dus ook bijna ruzie met de eigenaar van de boot omdat hij meer geld vroeg dan normaal gesproken nodig was. Hebben we toch maar afgestaan want ruzie krijgen wil je liever niet! De Bamakutra rivier is heel erg helder en met die warme zon zou je er zo in willen springen. Heb me maar ingehouden want voor vrouwen hier is dat niet erg gepast ;). Verder heb ik samen met een van mijn Garo-vriendinnetjes Krishna de universiteit bezocht, en hebben we samen gegeten in een van de restaurants hier. Het leuke aan een onderzoek naar jongeren is dat je veel kunt meemaken over de manier waarop ze leven, omdat contacten leggen erg makkelijk is. Ook vinden ze het leuk om je overal mee naar toe te nemen.
Vandaag is het National Language Day en vindt er een groot festival plaats op de universiteit van Dhaka, met miljoenen mensen. Hier gaan we vanmiddag een kijkje nemen. Hoop niet dat ik geplet wordt;).
Hoop dat jullie weer genoten hebben van mijn verhalen & foto's! Denk veel aan jullie!
Dikke kus Mirjam
-
21 Februari 2007 - 09:39
Michael :
Hoi Mirjammetje,
Wat een verhalen zeg. Ik geloof inderdaad dat je als een ander persoon terugkomt na alles wat je gezien hebt. Het is zo'n andere manier van leven...
Ik ben blij dat je toch je visum hebt kunnen regelen.
Veel succes de aankomende tijd.
Groetjes,
Mike -
22 Februari 2007 - 13:01
Paul En Marion:
Leuk die webside! Je beleeft wel avonturen zeg. Wij wensen je ook veel succes. En gefeliciteerd met je doorzettingsvermogen wat beterft je visum.
Groeten Paul en Marion Nitzsche -
22 Februari 2007 - 13:07
Pa:
Hoi Mirrie,
Prachtig al die avonturen en de fijne contacten die je hebt met de mensen daar.
Wat goed ook dat je medechristenen ontmoet en daarbij merkt dat het geloof in God en in Jezus een samenbindende factor is. En dat je met elkaar een klein beetje het lot kunt verlichten van de arme mensen in Bangladesh al is het alleen maar door goed te luisteren en met en voor elkaar te zingen en te bidden. Wat dat betreft zou ik wel een tijdje mee willen lopen bij jullie missie daar.
Maar goed ook in Nederland is er veel te doen voor de mensen om ons heen. Ik wens jou en de broeders veel Zegen toe. Geniet van de tijd die je daar nog kan zijn en groet Fleur van mij, zij zal inmiddels wel aangekomen zijn.
Liefs en een dikke kus,
Pa -
25 Februari 2007 - 18:58
Zippora:
hi!
Spannend hoor allemaal. Fijn dat je je visum heb kunnen verlengen, en mooi, dat je volhield ook toen het leek alsof je geen verlenging zou krijgen. Veel succes met je onderzoek!
Zippora -
26 Februari 2007 - 08:59
Oom Ed:
Hoi Mirjammeke, Bedankt voor je uitgebreide verslag. Wat een grote hoeveelheid indrukken doe je op. Geweldig dat je je zo goed weet aan te passen aan de cultuur en ik bewonder je sociale betrokkenheid. Je bent echt een mensenmens. sterkte met je verdere plannen en acties. Groetjes en liefs, ook van tante Greetje. -
26 Februari 2007 - 09:54
Jeff/monique:
Hi Miriam:
Good to see you're really getting involved in this crazy world of contrasts!
Who knows how many other doors God is still going to open for you.
Sounds like you'd like to stay longer and really develop some constructive small scale projects which is probably the best thing you can offer these countries. Hope all is fine further and just letting you know that we enjoyed reading your web site.
Mo -
26 Februari 2007 - 11:53
Maritha:
Hoi Mirjam,
wij hebben voor je gebeden dat het in orde zou komen. Ik heb een week vakantie gehad en heb je verhaal nu pas gelezen, maar zo zie je maar weer: bidden helpt.
Heel veel plezier daar en wordt niet al te Bangladesjies (als dat al kan) :)
Groetjes,
Maritha Carlier -
26 Februari 2007 - 15:16
Fleur Krenten:
Hey Schat!!
Thanks voor je persoonlijke email en al je schitterende verhalen! ik vind ze echt ontroerend!! Waar ik bijv. erg van schrok is dat een jongen 5 jaar met oorontsteking moet blijven rondlopen!!! Terwijl wij hier na 5 dgn letterlijk gillend gek zouden worden! Dat is echt heel pijnlijk. Met de reactie van je oom Ed ben ik het zeker eens! je bent echt een mensenmens! Ik lees ook hoe het jou allemaal aangrijpt en hoe je probeert te helpen!
Ik ben ook blij voor je dat je toch nog tot eind maart kan blijven. Is Fleur al bij jou? Lijkt me wel fijn en vertrouwd om iemand van hier weer te zien. Ik wens jullie nog allebei superveel succes met het onderzoek. Ik denk dat je eerder een boek dan een scriptie hierover kunt schrijven.
Love! Take care en tot heel gauw!!
Fleur -
06 Maart 2007 - 10:07
Ariane:
hey sweetie,
Heb superveel bewondering voor je! Ongelofelijk wat jij daar allemaal doet!
Kijk uit naar je volgende verhaal.
kus aar -
09 Maart 2007 - 09:13
Zr.N.Blanker:
Hallo Mirjam,
ik ben een tikkeltje jaloers
maar ben toch dankbaar dat je dit aandurft en aankan.
We missen je wel hoor.
-
09 Maart 2007 - 10:40
Sifra:
Hey gekkie,
Wat leuk dat je die route helemaal op de fiets hebt gedaan! Was het niet zwaar? Wel fijn dat die broeder zo met je begaan is en natuurlijk op je let! Ik ben blij voor je dat je zoveel gezien hebt enje intervieuws hebt kunnen doen.. Ik mis je... Maar ik hou het nog wel even uit hoor!!
Geniet ervan en doe voorzichtig!
Liefs Sifra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
