Famous for one day
Door: Mirjam
Blijf op de hoogte en volg Mirjam
30 Januari 2007 | Bangladesh, Dhaka
Lieve lezers ;)
Gelukkig is mijn bewegingsvrijheid al wat meer toegenomen sinds vorige week vrijdag! Tot nu toe zijn de afgelopen dagen volgepland geweest met (vrij veel) interviews en tripjes door Dhaka. Voelt goed om vaker buiten te zijn! Wilde eigenlijk schrijven: '.. om buiten te zijn, .. en de frisse lucht op te snuiven', maar dat is hier niet van toepassing ;)
Mijn veiligheid is in ieder geval gegarandeerd, want er gaat altijd minstens één iemand mee als ik ergens heen wil. Afgelopen vrijdag ben ik met Achim, mijn tolk, en een van de werknemers van Sanjeeb, Litus naar de slumps geweest in Dhaka. De huizen in deze wijken zijn klein, vaak éénkamerwoningen en dicht op elkaar gebouwd. Veel jonge Garos werken er als beveiliger, driver of huishoudster. Heb die dag 2 lange interviews afgenomen (waarvan 1 groeps-) en heb weer veel informatie gekregen over de manier waarop deze jonge mensen leven en denken over zichzelf als minderheid en de rest van de bevolking. In dit gedeelte van de stad worden veel jonge Garos gediscrimineerd en is het vaak lastig om de eigen normen en waarden naar buiten toe uit te dragen. Bijna alle jongeren hebben hun opleiding niet af kunnen maken, wat bijna altijd veroorzaakt wordt door geldgebrek. Het is mooi te zien dat deze mensen niet in hun problemen blijven hangen, maar door blijven gaan om deze situatie te kunnen veranderen. Veel jongeren hebben dan ook de wens om hun kinderen de opleiding te geven die henzelf ontnomen is. Het is inspirerend te zien hoe de jonge mensen hier omgaan met deze problematiek.
Omdat vorige week donderdag het pasgetrouwde stel (zie week 1) is ingetrokken in het huis van Sanjeeb, was er 's avonds een feestje georganiseerd. Het was erg gezellig en het was leuk om weer even bij te kletsen met iedereen. Veel mensen hebben belangstelling voor mijn onderzoek en willen mij de Garo-cultuur laten zien. Voel me hier dus goed thuis gelukkig! Ik kan hier lekker mijn gang gaan en iedereen houdt goed in de gaten hoe het met me gaat.
De volgende dag hadden Audrey (dochter van Sanjeeb) en ik afgesproken om naar het park te gaan hier in Dhaka en om 's avonds wat plekken in de stad te gaan bekijken. Omdat Audrey nog te jong is om alleen op pad te gaan, moest er iemand geregeld worden om met ons mee te gaan. Voel me dus af en toe wel opgelaten, omdat er continu mensen opgetrommeld moeten worden als ik ergens heen wil. Gelukkig lijken mijn 'guides' hier niet zoveel problemen mee te hebben. Heb al weer wat meer van de stad gezien en heb ook al wat meer herkenningspunten.
De volgende dag vroeg Sanjeeb of ik mee wilde gaan naar een begrafenisceremonie van een bekende Bengaalse leraar en kunstenaar. De plechtigheid was op het terrein van de universiteit en er waren veel mensen aanwezig om hem de laatste eer te bewijzen. Het terrein stond vol met journalisten en filmploegen en overal waar ik keek, zag ik de camera's gericht naar mijn kant. Omdat het een begrafenisceremonie was, heb ik maar mijn meest serieuze gezicht op gezet. Natuurlijk waren we 's avonds allemaal reuzebenieuwd of mijn shots ook op het nieuws werden uitgezonden. En ja hoor, aan het einde van het bericht een close-up, en ook nog op twee verschillende nieuwszenders!
Zondag en maandag weer 2 interviews afgenomen en dit keer met 3 vrouwen die een onderzoek hebben gedaan naar jonge meiden in de beauty parlours. Vorige week donderdagavond heb ik een van de grootste beauty parlours van Dhaka bezocht en aangezien er nooit blanken komen, waren de meisjes die er werken erg verlegen. Eén van de meiden die met me mee was gegaan, Pobitra, werd verzocht in de wachtkamer te wachten (de eigenaars waren bang dat ze met de Garo-meisjes zou praten) dus werd het gebarentaal. Veel van de meisjes zijn amper 14 jaar wanneer ze hier komen werken en pas na 1 jaar krijgen ze hun eerste salaris. De omstandigheden waarin de jonge meiden verkeren zijn vaak slecht. Ze verblijven met ongeveer twintig meiden op 1 kleine kamer in een hostel, delen 1 keuken en vaak 1 of 2 badkamers. In de beauty parlours werken ze vaak van 's ochtend 9 tot 's avonds 9, waarna ze thuis nog moeten koken (in ploegendienst, want er is maar 1 kookpit) en slapen vaak erg kort. Ik hoop maar dat deze situatie veranderd kan worden en de regering wetten en regels in zal voeren om de omstandigheden te verbeteren. Natuurlijk is ook hier het gebrek aan financiële middelen de hoofdreden dat de meisjes in deze omstandigheden terecht komen.
Op dit moment is de regering in het land overgenomen door de 'caretaker government' en worden veel drastische maatregelen genomen om het land 'legaal' en 'clean' te krijgen. Eén van de maatregelen is het vernietigen van de sloppenwijken en onderweg zie je dan ook veel meer mensen die op straat moeten leven dan voorheen. Ondanks veranderingen in de regering blijft men toch corrupt.
Vanavond ga ik naar een van de vrouwenhostels op de universiteit van Dhaka om te praten met de jonge studenten en natuurlijk hun visie te horen op het leven hier in Bangladesh. Verder hoop ik dit weekend vier dagen naar Askipara te gaan, het dorp waar ik de eerste week ook geweest ben. Heb wel weer zin in wat bewegingsvrijheid & het zonnetje :)!
Kus Mirjam
Gelukkig is mijn bewegingsvrijheid al wat meer toegenomen sinds vorige week vrijdag! Tot nu toe zijn de afgelopen dagen volgepland geweest met (vrij veel) interviews en tripjes door Dhaka. Voelt goed om vaker buiten te zijn! Wilde eigenlijk schrijven: '.. om buiten te zijn, .. en de frisse lucht op te snuiven', maar dat is hier niet van toepassing ;)
Mijn veiligheid is in ieder geval gegarandeerd, want er gaat altijd minstens één iemand mee als ik ergens heen wil. Afgelopen vrijdag ben ik met Achim, mijn tolk, en een van de werknemers van Sanjeeb, Litus naar de slumps geweest in Dhaka. De huizen in deze wijken zijn klein, vaak éénkamerwoningen en dicht op elkaar gebouwd. Veel jonge Garos werken er als beveiliger, driver of huishoudster. Heb die dag 2 lange interviews afgenomen (waarvan 1 groeps-) en heb weer veel informatie gekregen over de manier waarop deze jonge mensen leven en denken over zichzelf als minderheid en de rest van de bevolking. In dit gedeelte van de stad worden veel jonge Garos gediscrimineerd en is het vaak lastig om de eigen normen en waarden naar buiten toe uit te dragen. Bijna alle jongeren hebben hun opleiding niet af kunnen maken, wat bijna altijd veroorzaakt wordt door geldgebrek. Het is mooi te zien dat deze mensen niet in hun problemen blijven hangen, maar door blijven gaan om deze situatie te kunnen veranderen. Veel jongeren hebben dan ook de wens om hun kinderen de opleiding te geven die henzelf ontnomen is. Het is inspirerend te zien hoe de jonge mensen hier omgaan met deze problematiek.
Omdat vorige week donderdag het pasgetrouwde stel (zie week 1) is ingetrokken in het huis van Sanjeeb, was er 's avonds een feestje georganiseerd. Het was erg gezellig en het was leuk om weer even bij te kletsen met iedereen. Veel mensen hebben belangstelling voor mijn onderzoek en willen mij de Garo-cultuur laten zien. Voel me hier dus goed thuis gelukkig! Ik kan hier lekker mijn gang gaan en iedereen houdt goed in de gaten hoe het met me gaat.
De volgende dag hadden Audrey (dochter van Sanjeeb) en ik afgesproken om naar het park te gaan hier in Dhaka en om 's avonds wat plekken in de stad te gaan bekijken. Omdat Audrey nog te jong is om alleen op pad te gaan, moest er iemand geregeld worden om met ons mee te gaan. Voel me dus af en toe wel opgelaten, omdat er continu mensen opgetrommeld moeten worden als ik ergens heen wil. Gelukkig lijken mijn 'guides' hier niet zoveel problemen mee te hebben. Heb al weer wat meer van de stad gezien en heb ook al wat meer herkenningspunten.
De volgende dag vroeg Sanjeeb of ik mee wilde gaan naar een begrafenisceremonie van een bekende Bengaalse leraar en kunstenaar. De plechtigheid was op het terrein van de universiteit en er waren veel mensen aanwezig om hem de laatste eer te bewijzen. Het terrein stond vol met journalisten en filmploegen en overal waar ik keek, zag ik de camera's gericht naar mijn kant. Omdat het een begrafenisceremonie was, heb ik maar mijn meest serieuze gezicht op gezet. Natuurlijk waren we 's avonds allemaal reuzebenieuwd of mijn shots ook op het nieuws werden uitgezonden. En ja hoor, aan het einde van het bericht een close-up, en ook nog op twee verschillende nieuwszenders!
Zondag en maandag weer 2 interviews afgenomen en dit keer met 3 vrouwen die een onderzoek hebben gedaan naar jonge meiden in de beauty parlours. Vorige week donderdagavond heb ik een van de grootste beauty parlours van Dhaka bezocht en aangezien er nooit blanken komen, waren de meisjes die er werken erg verlegen. Eén van de meiden die met me mee was gegaan, Pobitra, werd verzocht in de wachtkamer te wachten (de eigenaars waren bang dat ze met de Garo-meisjes zou praten) dus werd het gebarentaal. Veel van de meisjes zijn amper 14 jaar wanneer ze hier komen werken en pas na 1 jaar krijgen ze hun eerste salaris. De omstandigheden waarin de jonge meiden verkeren zijn vaak slecht. Ze verblijven met ongeveer twintig meiden op 1 kleine kamer in een hostel, delen 1 keuken en vaak 1 of 2 badkamers. In de beauty parlours werken ze vaak van 's ochtend 9 tot 's avonds 9, waarna ze thuis nog moeten koken (in ploegendienst, want er is maar 1 kookpit) en slapen vaak erg kort. Ik hoop maar dat deze situatie veranderd kan worden en de regering wetten en regels in zal voeren om de omstandigheden te verbeteren. Natuurlijk is ook hier het gebrek aan financiële middelen de hoofdreden dat de meisjes in deze omstandigheden terecht komen.
Op dit moment is de regering in het land overgenomen door de 'caretaker government' en worden veel drastische maatregelen genomen om het land 'legaal' en 'clean' te krijgen. Eén van de maatregelen is het vernietigen van de sloppenwijken en onderweg zie je dan ook veel meer mensen die op straat moeten leven dan voorheen. Ondanks veranderingen in de regering blijft men toch corrupt.
Vanavond ga ik naar een van de vrouwenhostels op de universiteit van Dhaka om te praten met de jonge studenten en natuurlijk hun visie te horen op het leven hier in Bangladesh. Verder hoop ik dit weekend vier dagen naar Askipara te gaan, het dorp waar ik de eerste week ook geweest ben. Heb wel weer zin in wat bewegingsvrijheid & het zonnetje :)!
Kus Mirjam
-
30 Januari 2007 - 10:53
Oom Ed:
Lieve Mirjam, weer met interesse je belevenissen gevolgd. Fijn dat er zoveel mensen zijn die je willen helpen bij je project. Het cultuur- verschil met je thuisland is zo groot. Denk dat je straks weer enige tijd nodig hebt om in holland te acclimatiseren. Bijzonder is het dat je de gelegenheid hebt om aan dit project te mogen werken. Sterkte weer de komende tijd en we blijven nieuwsgierig naar verdere berichten. Liefs en groetjes. -
30 Januari 2007 - 12:41
Pa:
Hallo Mirrie,
Nooit gedacht dat je een BBL'er zou worden. Prachtig al die indrukken die je opdoet en je bijzondere contacten met de mensen daar.
Geniet en leer er van zodat je die kennis later om kan zetten in hulp aan mensen en de omstandigheden waarin zij leven. Ben benieuwd naar je verdere avonturen. En natuurlijk vind ik het fijn om regelmatig via Skype je stem te horen.
Liefs en een dikke knuffel
-
31 Januari 2007 - 09:33
Oma Deurloo:
Lieve Mirjam
Met belangstelling lees ik al je berichten. Als ik het zo begrijp ben je zeker niet teleurgesteld in je verwachtingen. Fijn dat het zo goed gaat en ik hoop je weer in gezongheid terug te zien in je geboorteland. Veel liefs. -
31 Januari 2007 - 13:05
Pa:
Hoi Mirrie,
Je hebt nu ruimte voor totaal 100 foto's. Ben benieuwd wat je ons kan laten zien vanuit Bangladesh. Liefs xxx -
31 Januari 2007 - 15:18
Floris:
Hoi lieverd,
Ja dan kan het nóg zo veilig zijn daar, veilig voor de camera ben jij nou eenmaal nergens. ;-) Zouden we die beelden nog ergens op internet kunnen vinden, denk je? Ik ga op zoek.. Je bericht klinkt erg positief. Gelukkig maar hoor! Geniet van je (minder beperkte) vrijheid daar en natuurlijk van het weer! Tot snel weer aan de telefoon! Dikke KUS -
02 Februari 2007 - 11:33
Marielle:
Hai meis,
Dat gaat wel goed met je persoontje, :-). Gelukkig gaat het met je interviews erg goed. Niet te bruin worden he....Ik kijk weer uit naar je volgende bericht en ben benieuwd naar de foto's.
Liefs Marielle -
02 Februari 2007 - 11:36
Fleur Krenten:
Hoiiii Mirrie,
(haha je vader noemt je ook zo). Wat een verhalen weer zeg! En dat je ook nog op tv was, haha. Zo te lezen gaat het met de interviews echt de goede kant op! Je hebt nu ook al veel van heel dichtbij meegemaakt, o.a. die bruiloft en nu de begrafenis. Volgens mij heb je nu echt een heel compleet beeld van het leven daar. Schrijf je alles ook meteen op? Heb je een computer van iemand anders te leen? Zoiezo heb je thuis straks al de verslagen van deze site. Weet je al iets over het visum/vertrek naar India? Heb je mijn smsjes nog gehad? Zoniet, ga ik ook maar eens skypen. Nou, doe voorzichtig en veel plezier in Askipara!
Veel liefs Fleur -
05 Februari 2007 - 11:59
Tante Riet & Johanna:
Ha Mirjam,
Vanuit Bru hebben wij ook jouw adres gekregen en vanmiddag alles op het gemak bekeken.
Een totaal andere situatie waarin jij je nu bevindt zeg!
Hopelijk lukt het je om je onderzoek af te ronden voordat je visum afloopt.
Hartelijke groeten van ons. -
06 Februari 2007 - 15:30
Shahryar And Nahied:
hallo lieve meisje hoe gaat het met je wat een leuk websit heb je ik beb alles gezien en genoten
ik hoop dat alles naar ij zin gaat en genoten van je werldreiz.je hoor nog van ons.Gr shahryar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
