Eerste week in Bangladesh

Hallo lieve allemaal!

Hier dan eindelijk een bericht vanuit Bangladesh. Na een week ben ik nog steeds onder de indruk van dit land. Het is moeilijk te beschrijven hoe het hier is, maar ik doe mijn best! Na mijn aankomst in Dhaka ben ik goed opgevangen door mijn contactpersoon Sanjeeb Drong en zijn familie. Sanjeeb is een prominent persoon in de Garo community en kent veel mensen, wat mij goed op weg helpt in dit onderzoek. Omdat de politieke situatie de afgelopen week erg instabiel is geweest, konden we pas dinsdagavond laat de stad Dhaka verlaten om op familiebezoek te gaan in het noorden van Bangladesh. De regering had in het hele land stakingen uitgeroepen, zodat het verkeer plat lag en de stad geblokkeerd was met controleposten. Maar aangezien het dinsdag weer mogelijk was zijn we met drie auto's richting Haluaghat gereden. Het verkeer hier is niet te vergelijken met elk ander niet-westers land waar ik geweest ben. Mensen durven hier niet te rijden zonder claxon, want die wordt om de 10 seconden gebruikt. Alles rijdt hier door elkaar, ricksha's, scooters, auto's of bussen. Ook steken mensen constant over. Mij is verteld dat te netjes en te langzaam rijden wordt beboet. Omgekeerde wereld dus!

Het dorpje waar ik heb gezeten ligt aan de grens van India en vanuit het dorp zie je de heuvels van India liggen. De eerste dagen in het dorp gaven me het gevoel dat ik in een openluchtmuseum liep. Alles is gemaakt van klei, mensen koken in de openlucht, slachten de dieren achter het huis en hebben geen warm water of electriciteit. Baden en kleding wassen gebeurt in de 'pond' achter het huis. Gelukkig had het huis van Sanjeeb solar-energy zodat we 's avonds nog wat konden zien. De Garo mensen zijn zeer hartelijk en gastvrij. Er zijn constant mensen bij me, wat natuurlijk wel fijn is, maar soms ook vermoeiend. Heb al veel jonge mensen ontmoet en telefoonnummers uitgewisseld om vragen te stellen voor het onderzoek.

Ik eet gemiddeld drie keer per dag rijst, maar gek genoeg smaakt het steeds weer lekker. Je kunt hier het beste langzaam eten, want ik heb vaak gehad dat ik mijn bord al leeg had en mensen speciaal kip of vis voor me hadden gemaakt die ik niet kon laten staan natuurlijk. Dus geen zorgen maken over te weinig eten! Heb eigenlijk alles al geprobeerd hier, behalve het favoriete Garo-gerecht: pork. Als ik die beesten zo zie lijken het meer zwijnen dan varkens en hoef het zowiezo niet op mijn bord. De Garo hebben hun eigen Garo-wijn, Chu. Iedereen eet hier met de handen en ik doe netjes mee. Het gaat opvallend goed ;), maar hier in Dhaka eet ik toch liever met vork of lepel. Verder drinken de mensen veel thee, wat ik dus gelukkig niet hoef te missen!

De reden dat we naar het dorp zijn gekomen was vanwege de bruiloft van familie van Sanjeeb. Veel mensen waren aanwezig en er werd hard gewerkt in het dorp. Als geschenk namen veel gasten een geit, kip of varken mee die achter het huis geslacht werd. Af en toe zie je dus iemand achter een kip aanrennen om hem vervolgens dezelfde avond opgediend te krijgen. Het is hier dus supervers. De bruiloft zelf bestond uit veel culturele bijdragen. Op donderdag was er de bachelor night waarbij een cultureel programma werd opgevoerd. In traditionele kleding zongen de kinderen verschillende liederen of voerden dansen op. Omdat het bruidspaar erg laat aankwam duurde het feest tot 's ochtends vroeg. De volgende dag was de ceremonie. De bruid en bruidegom worden in het water, buiten gewassen en iedereen kijkt lachend toe. Het formele deel lijkt erg veel op een westerse bruiloft, behalve dan dat het bruidspaar papieren kransen omkrijgt en elkaar geen kus geeft. Samen met andere Garo-vrouwen hebben we de slaapkamer van het bruidspaar versierd, maar 's avonds zag ik dat er nog 3 mensen op de kamer sliepen.

Zaterdagmiddag ben ik met zeven andere studenten terug naar Dhaka gereisd. Omdat het dorp ver weg ligt van het busstation hebben we het eerste deel van de reis met vier mensen op 1 motor gezeten. Maar goed, gelukkig zaten er op de motor waar ik zat alleen dunne mensen, dus was nog best comfortabel. Vanuit Haluaghat hebben we de bus genomen naar Mymensingh. Op de busstations is het echt abnormaal druk. Mensen schreeuwen, bussen toeteren continu en mensen vragen om aandacht. De bussen zelf zouden in Nederland onberijdbaar verklaard worden. Veel bussen rijden met gebroken ramen en alle bussen zitten vol met deuken. Onderweg naar Dhaka heb ik een goed beeld gekregen van het land. Het is echt arm hier. Veel Bengalen hebben een klein stalletje waar ze spullen verkopen of ze werken op het land. Je ziet veel dorpen die er nog veel slechter aan toe zijn dan het dorp waar ik gezeten heb. Water dat sterk vervuild is, huizen die instabiel opgezet zijn. In Dhaka heb je verschillende districten, waarvan sommige aan het ontwikkelen zijn, maar de meeste zijn sterk vervuild en onderontwikkeld. Je ziet veel mensen op straat, er is veel handarbeid en er zijn ook veel jonge kinderen die meehelpen om geld te verdienen.

Vandaag ben ik de stad ingeweest om mijn visum te verlengen en kleren te kopen. Het is niet duidelijk of ik hier nog langer dan 1 maand kan blijven. Vanavond gaan we overleggen hoe we mijn visum kunnen verlengen met twee maanden, maar het wordt erg moeilijk want de regering heeft besloten geen toeristen meer toe te laten. Wordt vervolgd dus... Het kleren kopen was een nieuwe ervaring! Vrouwen dragen hier een wijde broek met een jurk eroverheen (foto volgt snel!) en om dit voor mezelf uit te zoeken is niet gemakkelijk. Dit is voor de ladies ;) (Ik heb een simpele bordeauxrode en een roze/oranje met borduurseltjes). Het is helaas allemaal one size dus ik ga het morgen laten innemen. Vandaag in de stad voelde ik me alweer meer op mijn gemak. Vooral 's avonds zijn het verkeer de mensen beangstigend. Ongelukken gebeuren hier vaak, maar ik blijf goed opletten.

Nadat ik mijn visum heb gekregen ga ik beginnen met het onderzoek. Ik zal studenten ondervragen en ga daarna terug naar Haluaghat, Mymensingh en Modhaphur forest. Samen met een tolk (wordt nog geregeld) zal ik dan jonge mensen interviewen. Gelukkig is er veel interesse, dus maak ik me nog geen zorgen over de resultaten.

Omdat het internet hier erg traag is (duurt gemiddeld 10 minuten om site te openen) en ik alleen in de stad internet heb, zal ik waarschijnlijk 1 keer per week deze site updaten. Jullie kunnen natuurlijk altijd wat naar me sturen :)! Verder ben ik te bereiken op nummer: 0172 6210354, kijk voor de zekerheid nog even de landcode na! Jullie kunnen me goedkoop bellen en smsen en heb mijn mobiel steeds bij me. Hoop dat alles verder goed gaat in Nederland en dat jullie genieten van mijn avonturen!

Liefs Mirjam